Ouder worden

Tijd om iets nieuws te bedenken. Het is goed en misschien ook wel leuk om ergens bewust over na te denken. Gedachten zou je bijvoorbeeld kunnen vergelijken met mensen die zo op een dag op je pad komen.

Er zijn er waar je maar een paar minuten aandacht aan geeft, sommigen blijven langer hangen dan je wilt, anderen blijven maar even, de een is irritant te noemen en probeert je voortdurend aan de praat te houden, de ander, die je graag wat langer zou willen spreken, is zo bescheiden, dringt zich niet op en is alweer weg voordat je er erg in hebt. Zo gaat het toch ook met gedachten?

Maar ik vraag me af of dat nou zo verstandig is, of dat nou niet meer energie van je vergt dan dat je er een beetje, voorzover dat kan, structuur in brengt. Zo zei ik van de week bijvoorbeeld, en ik vind het een steengoed voorbeeld voor deze stof… dat ik het in deze tijd prettiger vind om een afspraak te maken met elkaar. Je spreekt iets af voor een bepaalde tijd, je verheugd je op het samenzijn en je geniet er allebei van. Zo is het eigenlijk ook met mijn gedachten. Ik vind het prettig om niet alle gedachten zomaar binnen te hoeven laten. Om eens ‘iemand’ uit te nodigen en daar wat tijd mee door te brengen. Ik geef toe, een tikkeltje filosofisch voor mijn doen, maar het helpt me wederom om, zoals ik al eerder zei, mijn vele gedachten wat te bundelen. En dat is prettig. Ik kan een heleboel chaos om me heen hebben en soms zelfs heel lang, maar op een gegeven moment is het genoeg en moet het opgeruimd zijn, weg met alle rommel!

Binnenkort wordt ik 35 jaar, zo om de 5 jaar vind ik dat toch wel weer een mijlpaaltje! En hoewel ik nooit zoveel moeite heb met ouder worden (ik zou de jaren die achter me liggen niet over willen doen), vind ik het toch gewoon ronduit verbazingwekkend en ongelooflijk dat ik richting de 40 ga! Ik ‘hang’ er weliswaar nog even tussen, maar toch. Met dit feit wordt ik onbewust tot een keuze geleid… Want hoe zien de komende 5 jaar er voor mij uit? Als er misschien hier en daar wat zichtbaardere rimpeltjes tevoorschijn komen? Als het aantal grijze haren zichtbaar in aantal uitbreidt? Pak ik met alle macht en moeite mijn strijdwapens op en richt ik mij op de vijand die ‘ouder worden’ heet?

Of ga ik genieten van het leven en eruit zien als iemand van mijn leeftijd? Zal ik elk rimpeltje, elk grijs haartje en wat er allemaal al niet bij hoort liefdevol verwelkomen, als horende bij een nieuwe fase in mijn leven? En hoe is het met de mensen om mij heen? Ik houd er helemaal niet van om te vergelijken, maar wat kan het goed zijn om een voorbeeld (of voorbeelden) te hebben. Mensen te zien die niet alleen ouder, maar ook wijzer, milder, vriendelijker zijn geworden. Mensen die niet alleen maar grijzer en rimpeliger, maar ook meer fijngevoelig zijn en waar de vruchten van de Geest steeds meer zichtbaar worden. Of om het zo te zeggen, zoals een boom die door de stormen en de droogten heen gekomen is, waaraan de tand des tijds heeft geknaagd en die toch vrucht blijft dragen tot in hoge ouderdom. Als ik aan deze mensen denk… die overigens vaak nog vèèl ouder zijn dan ik… dan denk ik: waarom zijn we zo benauwd over ons ouder wordend uiterlijk?

Als ik bijvoorbeeld oudere mensen uit de Bijbel probeer voor me te zien, hoe zien ze er dan uit? Strak in het pak en in hun huid? Nou, eerlijk gezegd, nee… het zijn van die mensen die je graag in hun ogen kijkt!

Dat is dus een gedachte waar ik wel even mee aan de gang kan gaan. Vragen die ik wel de moeite waard vind om over na te denken… Wat zegt de wereld over ouder worden en over schoonheid/ aantrekkelijkheid? Wat zegt de Bijbel over ouder worden en over schoonheid/aantrekkelijkheid? Hoe kan mijn denken hierin vernieuwd worden? En wat betekent dat voor de praktijk van mijn leven?

Interessant…