Parkeren

Nietsvermoedend rijd ik rustig de straat van onze huisarts in. Van tevoren een schietgebedje opzendend

of er dichtbij een plekje is, want ik ben laatJ. En ja, het is verhoord, want een paar meter naast het dokterspand zie ik een parkeerplek. Ietwat aan de kleine kant, maar het lukt me met een flink aantal keren kleine stukjes voor en achteruit dan toch om ‘m ‘acceptabel’ neer te zetten. Oké, dan wel met één wiel op de stoep, maar geen mens die daar moeilijk over doet, toch?

Als ik bijna m’n sleutel omdraai, zie ik voor het raam waar mijn auto staat, een gordijntje wegschuiven… mmm, iemand heeft natuurlijk zitten genieten van hoe ik deze lange kar in zo’n klein gaatje heb zitten wurmen! Nou, eerlijk gezegd was dat niet de gedachte die als eerste bij me opkwam. Ik dacht gelijk: ‘o help, misschien heb ik de auto ervoor of erna toch nét even aangeraakt en is deze mens daar erg over ontstemd…

Ik kijk nog eens naar dat raam en zie een woest uitziende man met ongekamde haren, waarschijnlijk zo z’n bed uitgerold (10.20 uur!), met nog woestere gebaren het raam opengooien. Ik doe enigszins verontrust mijn raampje open, mijn vermoeden schijnt bewaarheid te worden. Maar de man schreeuwt: ‘Ik heb de polítie al gebeld!!!!!!!’
Ik druk nog gauw blindelings op de knop om de cd-speler uit te zetten en vraag ietwat gespannen, maar ook verontwaardigd en verbaasd over zo’n van alle medeleven-onthouden houding: ‘O… mag ik hier dan niet parkeren?’
‘Nee, het is éénrichtingverkeer!!!!’

‘Is dat zo??’ Ik weet niet beter in al die 15 jaar die ik er nu bijna woon, of ik mag die straat inrijden.
‘Ja, dat is al 5 jaar zo, maar ik heb de politie al gebeld!!!!’
En het raam werd weer dichtgesmeten.

Pfff… politie?? Wat moet ik daar nou mee? Nou, laat maar komen, ik zal dan ondertussen wel zorgen dat ik een ander plekje vind! En met veel voor en achteruit gerij, kom ik m’n plekje uit en rijd ik in de goede richting de straat weer uit. En onderweg bedenk ik nog, wat laat ik me toch snel opjagen eigenlijk. Waarschijnlijk heeft die man niet eens de politie gebeld en wat dan nog? Ik denk dat het probleem van die man op dat moment groter was dan die van mij! Toch hield ik de straat in de gaten, maar heb geen politie meer gezien, ze hebben wel wat beters te doen denk ik.

En ik denk, kan ik er nog iets zinnigs van leren? Zit er nog een wijze geestelijke les in deze gebeurtenis? Ik kan niets anders bedenken, dan dit:

Als je tegen de richting ingaat, kun je wachten op commentaar, kritiek en soms zelfs op de politie (maar daar heb ik maar niet op gewachtJ)!

Oja, en blijkbaar kun je op een verkeerde manier omgaan met een verhoord gebedJ!